W latach 1906-1914 był uczniem gimnazjum filologicznego w Nowym Sączu.
Od 1909 r. należał do Związku Walki Czynnej (ZWC) i Związku Strzeleckiego (ZS).W 1913 r. ukończył kurs oficerski ZS.
Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich - od sierpnia 1914 r. służył w 2, a następnie 4 pp.
Wraz z II Brygadą przeszedł szlak bojowy: Nadwórna, Mołotków, Rafajłowa. W bitwie pod Jastkowem został ciężko ranny (31 lipca 1915 r.). Do pułku powrócił po długim leczeniu we wrześniu 1916 r. Dowodząc kompanią w stopniu kapitana walczył na Wołyniu. W 1917 r. objął dowództwo batalionu w 2 pp.
Po kryzysie przysięgowym w listopadzie 1917 r. wcielony został do armii austriackiej, z której wiosną 1918 r. uzyskał zwolnienie.
Następnie został członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej (POW), obejmując w niej najpierw stanowisko komendanta okręgu nowosądeckiego, a później lwowskiego.
W listopadzie 1918 r. brał udział w walkach z Ukraińcami o Lwów, będąc jednym z organizatorów obrony miasta.
W późniejszym okresie pracował w Departamencie I Mobilizacyjno-Organizacyjnym Ministerstwa Spraw Wojskowych, zajmując w nim kolejno stanowisko referenta, kierownika wydziału oraz kierownika sekcji.
Od lipca do września 1920 r. pełnił funkcję oficera łącznikowego Kwatery Głównej Naczelnej Wodza. Następnie powrócił na zajmowane wcześniej stanowisko.
W 1924 r. ukończył kurs w Wyższej Szkole Wojennej i uzyskał awans na pułkownika. W latach 1924-1928 pracował w Sztabie Inspektoratu Armii IV.
Brał udział w przygotowaniach do zamachu stanu w maju 1926 r.
W marcu 1928 r. został posłem z listy Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem (BBWR). W Sejmie był przewodniczącym Komisji Wojskowej oraz jednym z wiceprezesów klubu parlamentarnego BBWR.
W październiku 1928 r. zrzekł się mandatu poselskiego. Miesiąc później objął stanowisko II zastępcy szefa Sztabu Generalnego, odpowiedzialnego za koordynację prac cywilnych ministerstw w zakresie spraw obronnych. Zasiadał na nim do kwietnia 1929 r.
Następnie mianowany został wiceministrem spraw wewnętrznych. W tym okresie zajmował się m.in. przygotowaniem wyborów parlamentarnych w 1930 r. Był również odpowiedzialny za akcję pacyfikacyjną przeprowadzoną na terenie Małopolski Wschodniej na jesieni 1930 r.
W grudniu 1930 r. objął stanowisko ministra bez teki w rządzie Walerego Sławka.
Od czerwca 1931 r. pełnił funkcję ministra spraw wewnętrznych. Z jego inicjatywy w marcu 1934 r. powołany został Komitet do Spraw Narodowościowych.
15 czerwca 1934 r. członek Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów dokonał na niego zamachu w Warszawie. W wyniku odniesionych ran Pieracki zmarł tego samego dnia.
Bronisław Pieracki odznaczony był m.in. Orderem Virtuti Militari V kl., Krzyżem Niepodległości, Orderem Polonia Restituta IV kl., czterokrotnie Krzyżem Walecznych i Złotym Krzyżem Zasługi. Pośmiertnie awansowany został na stopień generała brygady oraz odznaczony Orderem Orła Białego.
Post Zapomniani Patrioci.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
#PolishHolokaust