4 lipca 2000 roku w Neapolu, w wieku 81 lat zmarł Gustaw Herling-Grudziński - pisarz, krytyk literacki, eseista, publicysta, tłumacz.
Kawaler Orderu Orła Białego. Autor książki ,,Inny Świat'', w której opisał swoje doświadczenia z pobytu w gułagu w Jercewie pod Archangielskiem w latach 1940–1942, łącząc w niej walory dokumentu z filozoficzno-moralistycznym uogólnieniem.
Urodził się 20 maja 1919 roku w Kielcach.
Pochodził ze spolonizowanej i bardzo patriotycznej rodziny żydowskiej. Był czwartym dzieckiem Józefa i Doroty z Bryczkowskich. Jego ojciec był właścicielem niewielkiego majątku w Skrzelczycach w okolicach Buska. Studiował 2 lata filologię polską na Uniwersytecie Warszawskim, pisał dla czasopism „Ateneum”, „Pion”, „Nowy Wyraz” oraz redagował tygodnik „Orka na Ugorze. 5 października 1939, założył wraz z kolegami jedną z pierwszych polskich organizacji konspiracyjnych Polską Ludową Akcję Niepodległościową (PLAN). Był jej szefem przez 2 miesiące. Wyjechał do Lwowa, gdzie czasowo korzystał z protekcji Marii Dąbrowskiej i Juliusza Kleinera, następnie udał się do Grodna i tam znalazł pracę w teatrzyku kukiełkowym. W marcu 1940 próbował przedostać się na Litwę. Został aresztowany przez NKWD,. Oskarżono go o szpiegostwo na rzecz Niemiec. Przebywał w więzieniach w Witebsku, Leningradzie i Wołogdzie, a następne został przewieziony do obozu pracy przymusowej w Jercewie koło Archangielska. Opuścił terytorium ZSRR wraz z Armią generała Władysława Andersa. Walczył pod Monte Casino jako radiotelegrafista 3 Dywizji Strzelców Karpackich. Został odznaczony Krzyżem Virtuti Militari. Po zakończeniu wojny, przez cały okres komunizmu w Polsce, pozostał na wygnaniu jako polski emigrant polityczny. Był współzałożycielem i początkowo współredaktor wydawanej wówczas w Rzymie "Kultury". Po przeniesieniu pisma osiadł w Londynie, a w 1952 r. przeniósł się do Włoch. Od 1988 roku jego dzieła były zakazane w Polsce. Ukazywały się nielicznie w przedrukach poza cenzurą. Był autorem szkiców literackich (Żywi i umarli), opowiadań (Wieża, Skrzydła ołtarza), refleksyjnego Dziennika pisanego nocą.
Był laureatem licznych nagród: paryskiej „Kultury” (1958), Fundacji im. A. Jurzykowskiego (1965)l, Fundacji im. Kościelskich (1967), francuskiego Pen Clubu (1985), polskiego Pen Clubu (1990), Premio Siracusa (1996). Został również odznaczony Orderem Orła Białego, czyli najwyższym odznaczeniem państwowym (1998).
/Marta Historia Polski Dzień Po Dniu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
#PolishHolokaust