25 grudnia 1893 roku w Kaliszu urodził się przyszły generał Wojska Polskiego Mieczysław Smorawiński (zamordowany prawdopodobnie 9 kwietnia 1940 r. przez sowietów podczas zbrodni katyńskiej).

 

25 grudnia 1893 roku w Kaliszu urodził się przyszły generał Wojska Polskiego Mieczysław Smorawiński (zamordowany prawdopodobnie 9 kwietnia 1940 r. przez sowietów podczas zbrodni katyńskiej).

Był drugim dzieckiem Jana Smorawińskiego i Marianny z domu Zagrodzka, miał siedmioro rodzeństwa, w styczniu roku 1894 został ochrzczony w kościele św. Mikołaja Biskupa w Kaliszu, następnie zamieszkiwał wraz z rodziną w pobliskim Turku. Ukończył szkołę powszechną i polską Szkołę Handlową w Kaliszu. 

W roku 1911 za działalność niepodległościową w „Zarzewiu” został skazany na 6 miesięcy więzienia i zesłany do Jekaterynosławia. Następnie udał się do Lwowa, gdzie w roku 1912 złożył egzamin maturalny i podjął studia na wydziale chemii technicznej Szkoły Politechnicznej we Lwowie, które przerwał wybuch I wojny światowej. W czasie studiów we Lwowie należał od lutego 1912 do sierpnia 1914 roku do Drużyn Strzeleckich, w których odbył przeszkolenie wojskowe, a w roku 1914 ukończył kurs oficerski.

W chwili wybuchu I wojny światowej udał się do Krakowa, gdzie 16 sierpnia 1914 wstąpił do Legionów Polskich, do II Brygady Legionów 2. pułku piechoty, gdzie pełnił kolejno stanowiska dowódcy plutonu, kompanii i batalionu. Od 30 września 1914, gdy wraz z brygadą udał się na Węgry, był na froncie. Na froncie w ramach II Brygady Legionów walczył do 30 grudnia 1916 r. Po kryzysie przysięgowym pozostał w 2. pułku piechoty Polskiego Korpusu Posiłkowego do 30 stycznia 1918, po czym od 16 lutego do 30 października 1918 służył w Polskiej Sile Zbrojnej.

Od 1 listopada 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego. Został dowódcą II batalionu 8. pułku piechoty Legionów. Dowodził tym nim do dnia 13 lipca 1919; od 17 lutego do 5 maja 1919 r. pełnił obowiązki dowódcy 8. pułku piechoty Legionów i dowodził nim w walkach pod Lwowem w składzie brygady płk. Kulińskiego, następnie na froncie polsko-ukraińskim, Litwie i Białorusi.

W lipcu i sierpniu 1919 organizował i dowodził 9. pułkiem piechoty Legionów, a po jego zorganizowaniu powrócił do 8. pułku piechoty Legionów, którym dowodził do października roku 1919.

Od 10 listopada 1919 r. do 4 sierpnia 1920 był dowódcą 4. pułku piechoty Legionów, a następnie dowódcą IV Brygady Piechoty Legionów (4 sierpnia 1920—1 września 1921), która walczyła w rejonie Warszawy i Hrubieszowa (w tym czasie odniósł rany w walkach nad Huczwą i pod Zamościem). Ostatecznie walki brygada zakończyła w rejonie Lidy.

Łącznie od I wojny światowej do roku 1921 był pięciokrotnie ranny!

Po zakończeniu wojny polsko-bolszewickiej 2 września 1921 roku został dowódcą piechoty dywizyjnej 2. Dywizji Piechoty Legionów. Obowiązki na tym stanowisku pełnił do 20 marca 1927. Od 8 września do 22 grudnia 1922 ukończył kurs dowódców pułków piechoty i piechoty dywizyjnej w Rembertowie. W czasie przewrotu majowego (1926) opowiedział się po stronie Józefa Piłsudskiego i 13 maja 1926 wyruszył z Kielc, gdzie stacjonowała 2. Dywizja Piechoty Legionów, do Warszawy na czele oddziału wydzielonego z dywizji aby wesprzeć oddziały wierne Piłsudskiemu.

Następnie 19 marca 1927 został mianowany dowódcą 6. Dywizji Piechoty w Krakowie, stanowisko objął 21 marca i zajmował je do października 1932.

1 stycznia 1928 prezydent RP Ignacy Mościcki awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 9 lokatą w korpusie generałów. Był wówczas najmłodszym generałem w Wojsku Polskim. 

Od października 1932 do października 1934 roku był zastępcą dowódcy Okręgu Korpusu nr III w Grodnie, a od października 1934 do września 1939 roku dowódcą Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie. W przeddzień napaści Niemiec na Polskę organizował 39. Rezerwową Dywizję Piechoty i bazy zaopatrzeniowe dla 3. Dywizji Piechoty Legionów.

W chwili wybuchu II wojny światowej, będąc dowódcą Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie, organizował mobilizację oddziałów oraz bazy zaopatrzenia dla walczących oddziałów. Do 14 września 1939 przebywał w Lublinie, a następnie udał się zgodnie z rozkazem Kwatermistrza Wojska Polskiego początkowo do Kowla, a potem do Włodzimierza Wołyńskiego.

17 września 1939, po agresji ZSRS na Polskę i wkroczeniu wojsk Armii Czerwonej do wschodniej Polski, zakazał (zgodnie z wytycznymi Rydza-Śmigłego) podległym mu oddziałom atakowania żołnierzy Armii Czerwonej, a także podjął decyzję o demobilizacji szeregowych i podoficerów, a pozostałym doradzał przebijanie się do Rumunii i na Węgry. Po dotarciu Armii Czerwonej do Włodzimierza Wołyńskiego rozpoczął z nimi pertraktację, a 20 września 1939 zgodnie z porozumieniem miał udać się z podległymi oddziałami w kierunku Bugu, lecz po wyruszeniu kolumna została zatrzymana, a następnie ogłoszono, że od tego momentu są jeńcami wojennymi. Gen. Smorawiński przebywał w kilku obozach jenieckich, ostatecznie pod koniec 1939 umieszczony w obozie w Kozielsku.

Z kilku ocalonych dzienników jeńców Kozielska jednoznacznie wynika, że generałowie Mieczysław Smorawiński, Bronisław Bohaterowicz i Henryk Minkiewicz oraz ok. 120 oficerów wyższych, w tym także Adam Solski, zostali wywiezieni z obozu 7 kwietnia 1940 roku. Istnieje prawdopodobieństwo, iż jego egzekucja mogła nastąpić 9 kwietnia tego roku, jako że generał znajdował się na jednej liście wywózkowej wraz z Adamem Solskim, który prowadził pamiętnik z ostatnim wpisem tego dnia, relacjonującym przewiezienie do lasu i rewizję.

W roku 1943 jego ciało zostało zidentyfikowane w toku ekshumacji prowadzonych przez Niemców (przy zwłokach zostały odnalezione dokumenty potwierdzające adres jego zamieszkania w Lublinie, książeczka oszczędnościowa PKO, legitymacja osobowa, legitymacja Krzyża Virtuti Militari nr 2948 z 1 maja 1933, papierośnica, złoty pierścionek, dwa medaliki).

Na terenach polskich, okupowanych od 1939 przez Niemców, wydanie czasopisma „Goniec Krakowski” z 16 kwietnia 1943, oraz „Ilustrowany Kurier Polski” nr.16 z 18 kwietnia 1943 poinformowało wówczas o ekshumacji ciał polskich żołnierzy w Katyniu i zidentyfikowaniu m.in. zwłok gen. Smorawińskiego. Mieczysław Smorawiński był jednym z dwóch zidentyfikowanych generałów (obok gen. Bronisława Bohaterewicza). Obaj generałowie zostali wówczas ponownie pochowani w osobnych trumnach w dołach wraz z podkomendnymi na terenie obecnego Polskiego Cmentarza Wojennego w Katyniu. 

W roku 1995 ekipa archeologów pod przewodnictwem prof. Mariana Głoska podczas badań odnalazła trumny ze zwłokami generałów B. Bohatyrowicza i M. Smorawińskiego, po czym w październiku tego roku w Katyniu odbył się ich uroczysty pogrzeb.

Post Historia Wczoraj i dziś. 

Cześć Jego Pamięci!

#Polishholokaust #sowieckieZbrodnie #NKWD #SovietInvasion #ArmiaCzerwona #komunizm #NewerForget #RedArmy #JewishNKWD #Stalin #Beria #Katyń #Ostaszków #Miednoje #Kozielsk #Starobielsk #ZbrodniaKatyńska #Charków #laskatyński #Bykownia #GolgotaWschodu