4 stycznia 1940 roku na łamach wydawanego w Nowym Jorku pisma "Nowy Świat" zamieszczono korespondencję dotyczącą życia na terenach Polski okupowanych przez Sowietów, gdzie napisano: "Stosunki pod zaborem sowieckim są straszliwe, Rosjanie w niczym nie ustępują swoim sprzymierzeńcom z zachodu - Niemcom i stosują wobec Polaków metody skrajnej brutalności oraz okrucieństwa".

 

4 stycznia 1940 roku na łamach wydawanego w Nowym Jorku pisma "Nowy Świat" zamieszczono korespondencję dotyczącą życia na terenach Polski okupowanych przez Sowietów, gdzie napisano:

"Stosunki pod zaborem sowieckim są straszliwe, Rosjanie w niczym nie ustępują swoim sprzymierzeńcom z zachodu - Niemcom i stosują wobec Polaków metody skrajnej brutalności oraz okrucieństwa".

Okupacja przez Armię Czerwoną po agresji ZSRS na Polskę 17.09.1939, a następnie aneksja okupowanego terytorium II Rzeczypospolitej przez Sowiety w formie włączenia do sowieckich republik związkowych, zgodnie z ustaleniami traktatu o granicach i przyjaźni pomiędzy III Rzeszą a ZSRS z dnia 28 września 1939, będącego modyfikacją paktu Ribbentrop-Mołotow z 23 sierpnia 1939 była kompletnym bezprawiem. W świetle prawa międzynarodowego terytorium Rzeczypospolitej Polskiej okupowane i anektowane przez ZSRS, podobnie jak terytorium Rzeczypospolitej Polskiej anektowane przez III Rzeszę Niemiecką, stanowiły nadal integralną część Rzeczypospolitej Polskiej.

W następstwie niemieckiej i sowieckiej inwazji na Polskę we wrześniu 1939, terytorium Polski zostało podzielone między nazistowskie Niemcy i Związek Sowiecki. Oba reżimy były wrogo nastawione do polskiej kultury oraz polskiego społeczeństwa i miały na celu ich zniszczenie. Przed "Operacją Barbarossa" nazistowskie Niemcy i Związek Sowiecki prowadziły skoordynowane działania związane z ich polityką w Polsce, najbardziej widoczne w czterech konferencjach Gestapo-NKWD, gdzie omówione zostały plany walki z polskim ruchem oporu i przyszłych planów zniszczenia Polski.

W dniu 28 września 1939 roku, Związek Sowiecki i Niemcy zmieniły tajne ustalenia z paktu Ribbentrop-Mołotow. Według tych ustaleń, często nazywanych jako IV rozbiór Polski, granice zostały ustalone wzdłuż linii Pisa, Narwi, Bugu i Sanu, a tereny na zachód od tej linii zostały przeniesione do niemieckiej strefy wpływów, dając więcej terytorium Niemcom. Związek Sowiecki przejął więc 52,1% terytorium Polski (około 200 000 km²), z ponad 13 700 000 osób. Elżbieta Trela-Mazur podaje następujące liczby: 38% Polaków (5,1 milionów), 37% Ukraińców, 14,5% Białorusinów, 8,4% Żydów, 0,9% Rosjan, 0,6% Niemców oraz 3niemal 400 tys. uchodźców z terenów zajętych przez Niemcy.

W okresie między wkroczeniem Armii Czerwonej na wschodnie tereny polski a ich formalną aneksją do ZSRS (17 września – 2 listopada 1939) funkcjonowała na zajętych obszarach Polskich tymczasowa administracja na quasi-państwowych terytoriach tzw. „Zachodniej Białorusi” i „Zachodniej Ukrainie”.

22 października 1939 roku odbyły się wybory do Zgromadzenia Ludowego Zachodniej Białorusi utworzonego przez władze sowieckie. Kampania wyborcza i wybory odbywały się w atmosferze terroru. Głosować można było jedynie na wyznaczonych z góry kandydatów, a w komisjach zasiadali umundurowani funkcjonariusze NKWD. Według sfałszowanych wyników, frekwencja wyniosła 96,7%, a na kandydatów promowanych przez Sowietów oddano 90% głosów. Wyłonione w ten sposób Zgromadzenie Ludowe obradowało w dniach 28–30 października w Białymstoku pod hasłem "śmierć białemu orłowi". Zgromadzenie Ludowe wystąpiło z „prośbą” do Rady Najwyższej ZSRS o włączenie Zachodniej Białorusi w skład Białoruskiej SRR. 2 listopada Rada Najwyższa ZSRS uchwaliła akceptację wniosku Zgromadzenia Ludowego Zachodniej Białorusi i przyłączyła ją do Białoruskiej SRR, a tym samym do ZSRS.

Jednocześnie 26 października 1939 roku Sowieci przekazali Wilno wraz z okręgiem Litwie, lecz po włączeniu Litwy 3 sierpnia 1940 r. również i ten obszar znalazł się w granicach ZSRS.

W skład „Zachodniej Białorusi” weszły polskie województwa: białostockie, nowogródzkie, poleskie, wileńskie i północno-wschodnie fragmenty warszawskiego. Tymczasową stolicą „Zachodniej Białorusi” został Białystok.

tego samego dnia - 22 października 1939 odbyły się wybory do Zgromadzenia Narodowego Ukrainy Zachodniej. a już 26-28 października 1939 – w gmachu Teatru Wielkiego obradowało Zgromadzenie Narodowe Ukrainy Zachodniej, które przegłosowało rezolucję w sprawie przyłączenia Ukrainy Zachodniej do Ukraińskiej SRR a tym samym do ZSRS. Również i ten wniosek Rada Najwyższa ZSRR „zaakceptowała” 1 listopada 1939.

W skład „Zachodniej Ukrainy” weszły polskie województwa: tarnopolskiego, stanisławowskiego, wołyńskiego, wschodnia część lwowskiego z samym Lwowem – który też został tymczasową stolicą „Zachodniej Ukrainy”.

Jak pisał Tadeusz Bór-Komorowski:

"Metody zwalczania naszego ruchu podziemnego stosowane przez NKWD stanowiły przedmiot wyraźnego podziwu ze strony Gestapo, które chciało je sobie przyswoić także dla okupacji niemieckiej. Nie było zresztą żadnej wątpliwości co do tego, że metody NKWD górowały nad gestapowskimi. Były one stokroć bardziej niebezpieczne i skuteczne".

Gen. Stefan Rowecki również zanotował w jednym z meldunków:

"Na terenie okupacji sowieckiej praca jest znacznie trudniejsza niż w generalnej guberni. Wynika to przede wszystkim z tego, że bolszewicy rozporządzają znacznie liczniejszym aparatem policyjnym, rozumieją język polski i mają dużą pomoc elementu miejscowego: Ukraińców, Białorusinów, a przede wszystkim Żydów - mają też dużo zwolenników wśród młodzieży, którą faworyzują i dają jej posady". 

Wcielenie do Związku Sowieckiego wschodnich terenów II Rzeczypospolitej było jednostronnym aktem aneksji i do 1945 nie zostało międzynarodowo uznane. Początkowo sowiecka okupacja zyskała poparcie wśród niektórych mniejszości narodowych, którzy uważali politykę II RP za nacjonalistyczną. Znaczna część ludności ukraińskiej początkowo z zadowoleniem przyjęła próby zjednoczenia z resztą Ukrainy.

Pierwszym zadaniem realizowanym przez władze sowieckie była depolonizacja okupowanego terytorium. 

Dokonano jej przez eksterminację przywódczych grup społeczeństwa polskiego: ziemiaństwa i inteligencji oraz masowe deportacje w głąb ZSRS, obejmujące setki tysięcy rodzin inteligenckich, wojskowych, policji i bogatszych rolników. W ten sposób w ciągu 21 miesięcy okupacji zostały zapoczątkowane, a często dokonane zmiany społeczne, kulturowe, ekonomiczne i narodowe. Ogromna część deportowanych - jak się ocenia około jednej trzeciej - nie powróciła już do kraju...

W latach 1939–1941 Sowieci aresztowali i więzili około 500 000 Polaków, w tym byłych urzędników, oficerów i naturalnych „wrogów ludu”, jak duchownych. Było to około 10% wszystkich dorosłych mężczyzn. Sowieci również wymordowali około 65 000 Polaków.

Łącznie w okresie II wojny światowej tereny włączone do Ukraińskiej SRR straciły 2,321 mln ludności (31,8%).

W jednym planowym mordzie NKWD wykonywało wyroki śmierci na 21 768 Polakach, a wśród nich na politykach, urzędnikach rządowych, intelektualistach oraz na 14 471 polskich oficerach. 4254 ofiary tego mordu zostały odkryte w lesie katyńskim...

Post Historia Wczoraj i dziś. 

Na fot.: Heinz Guderian i Siemion Kriwoszein przyjmują defiladę Wehrmachtu i Armii Czerwonej w Brześciu nad Bugiem, 22 września 1939.

                                           ⬇️

https://polishholokaust.blogspot.com/2022/09/22-wrzesnia-1939r-oddziay-armii.html?m=1

#Polishholokaust #GermanDeathCamps #StratyWojenne #NiemieckieZbrodnie #DeutscheVerbrechen #GermanCrimes #WW2 #WorldWarTwo #ReparationsForPoland #MadeInGermany #ToMyjesteśmyPamięcią #EuropeanUnion #Werhmacht #SS #derDeutschenKultur #sowieckieZbrodnie #NKWD #SovietInvasion #ArmiaCzerwona #komunizm #NewerForget #RedArmy #JewishNKWD #Stalin #Beria #17września1939 #1września1939 #RibbentropMołotow #swołocz #Rosja #ZiemieUtracone