Urodził się w ówczesnym powiecie bałckim guberni podolskiej, w rodzinie Karola i Marii Ambrożyny z Hołubów. Absolwent Korpusu Kadetów w Odessie. W roku 1911 rozpoczął służbę w Armii Imperium Rosyjskiego. W czasie I wojny światowej walczył na froncie austriackim. Dowodził szwadronem w 12. Achtyrskim pułku huzarów. W kwietniu roku 1916 roku awansował na stopień sztabsrotmistrza.
W okresie od 23 stycznia do 2 marca roku 1918, na czele szwadronu złożonego z Polaków – żołnierzy 12. Dywizji Kawalerii, odbył 1400 kilometrowy marsz z Odessy do Twierdzy Bobrujsk.
Tam objął dowództwo 4 szwadronu 3. pułku ułanów. 3 lipca roku 1918, po rozformowaniu pułku, razem z bratem Kazimierzem udał się na Kubań.
Tam 8 września 1918 roku objął dowództwo dywizjonu 1. Dywizji Jazdy przy 4. Dywizji Strzelców Polskich. W trzeciej dekadzie stycznia roku 1919 w Odessie objął dowództwo pułku ułanów 1. Dywizji Jazdy. Oddział liczył 98 oficerów oraz 530 podoficerów i ułanów w czterech szwadronach liniowych, szwadronie karabinów maszynowych i plutonie łączności. 1 szwadron pułku walczył u boku wojsk francuskich, greckich i „białych” rosyjskich z bolszewikami w okolicach Odessy i pod Tyraspolem.
W kwietniu siły koalicyjne opuściły Odessę, odchodząc do Besarabii w Rumunii. Polacy osłaniali odwrót sojuszników, a pułk ułanów przekroczył graniczny Dniestr jako ostatni. Po dwumiesięcznym pobycie w Besarabii 15 czerwca 1919 roku niedaleko Śniatynia pułk ułanów pod komendą Plisowskiego przekroczył granicę rumuńską i przybył do Polski.
Brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej. 11 lipca 1919 roku dowodził szarżą pod Jazłowcem. 12 sierpnia jego oddział przemianowany został na 14. pułk Ułanów Jazłowieckich.
22 sierpnia 1919 roku Naczelny Wódz mianował go z dniem 1 sierpnia 1919 roku pułkownikiem „za wybitne czyny w czasie ostatnich akcji na froncie”. W wojnie roku 1920 dowodził IV i VI Brygadą Jazdy – jako pierwszy jej dowódca.
W czasie swojej wieloletniej służby wojskowej zajmował szereg stanowisk dowódczych, sztabowych – będąc też wykładowcą i teoretykiem myśli wojskowej. 29 listopada 1927 roku został zwolniony ze stanowiska dowódcy 6. Samodzielnej Brygady Kawalerii w Stanisławowie i wyznaczony na stanowisko dowódcy 5. Samodzielnej Brygady Kawalerii w Krakowie.
1 stycznia 1929 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki nadał mu stopień generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 roku i 6. lokatą w korpusie generałów. 31 marca 1930 roku został zwolniony ze stanowiska dowódcy 5. Samodzielnej Brygady Kawalerii „z równoczesnym oddaniem do dyspozycji ministra spraw wojskowych i zachowaniem dotychczasowego dodatku służbowego”. Z dniem 31 grudnia 1930 został przeniesiony w stan spoczynku.
Podczas wojny obronnej dowodził obroną Twierdzy Brzeskiej. Po opuszczeniu twierdzy w nocy z 16 na 17 września, poprowadził swój oddział do zgrupowania Franciszka Kleeberga Samodzielnej Grupy Operacyjnej "Polesie". Sam objął funkcję zastępcy Grupy Operacyjnej Kawalerii Władysława Andersa. W dniach 24-28 września dowodził Nowogródzką Brygadą Kawalerii, która przebijając się na południe, staczała walki tak z Niemcami, jak i Sowietami.
28 września dostał się do niewoli sowieckiej i wkrótce potem został odstawiony do obozu jenieckiego w Starobielsku. Figuruje na Liście straceń nr 2585. Pochowany został na Polskim Cmentarzu Wojennym w Charkowie.
Jego grób symboliczny znajduje się na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera B II 30-2-19).
Cześć jego Pamięci!
Post Historia Wczoraj i dziś.
Zdjęcie Koloryzacja Mirek Szponar.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
#PolishHolokaust