22 grudnia 1913 roku w Bratkowicach urodził się Józef Rzepka ( zamordowany przez komunistów 1 marca 1951 r.w więzieniu mokotowskim), kapitan Wojska Polskiego (w 2013 r. awansowany pośmiertnie do stopnia majora), w czasie II wojny światowej partyzant w rejonie Rzeszowa, jeden z dowódców oddziałów podziemia antykomunistycznego i niepodległościowego.

 

22 grudnia 1913 roku w Bratkowicach urodził się Józef Rzepka ( zamordowany przez komunistów 1 marca 1951 r.w więzieniu mokotowskim), kapitan Wojska Polskiego (w 2013 r. awansowany pośmiertnie do stopnia majora), w czasie II wojny światowej partyzant w rejonie Rzeszowa, jeden z dowódców oddziałów podziemia antykomunistycznego i niepodległościowego.

Naukę rozpoczął w szkole powszechnej w Bratkowicach, z kontynuował w I Gimnazjum w Rzeszowie. Uczęszczał do jednej klasy z Mieczysławem Kawalcem, który również został zamordowany w mokotowskim więzieniu. W roku 1934 rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim. Wzorem ojca zaangażował się w działalność Stronnictwa Ludowego. Studiów nie ukończył. W latach 1937–1938 odbył służbę wojskową w 5. pułku strzelców podhalańskich w Przemyślu.

Po wrześniowej klęsce już od października 1939 roku zaczął organizować siatkę konspiracyjną w rodzinnych Bratkowicach, z którą od maja roku 1940 przeszedł pod komendę Związku Walki Zbrojnej. Był pierwszym dowódcą Placówki ZWZ Bratkowice-Głogów. W maju 1943 Józef Rzepka został pierwszym adiutantem Inspektoratu Rejonowego Armii Krajowej Rzeszów.

Rzeszowski obwód AK na czas akcji „Burza” (przełom lipca i sierpnia 1944) został zorganizowany w cztery zgrupowania. Jedno z nich – Zgrupowanie III „Zachód”, którego dowódcą był por. Józef Rzepka, noszący wówczas pseudonim „Znicz”, działało w trójkącie Świlcza – Głogów – Bratkowice. Oddział ten operował w dwóch grupach: Grupa „Rekina” – dowodzona przez samego Rzepkę i Grupa „Uklei” – pod dowództwem ppor. Tadeusza Lisa. Grupa „Rekina” realizowała zadania taktyczne, działając na osi drogi Rzeszów – Sędziszów, natomiast Grupa „Uklei” kontrolowała trasę Rzeszów – Głogów. Akcję rozpoczęto 26 lipca wzmożonymi patrolami i likwidacją małych grup nieprzyjaciela dla zdobycia broni i amunicji. Następnego dnia grupa Józefa Rzepki zaatakowała w rejonie Bratkowic 300-osobowy oddział Niemców i grupę taborów. Ponadto w rejonie Rudnej Wielkiej – Świlczy uszkodzono tory kolejowe na długości 100 metrów. Ruch pociągów został przerwany na kilkanaście godzin. Sparaliżowano także ruch na szosie Rzeszów – Dębica, umieszczając na niej kolce i stawiając zrzutowe miny angielskie.

Od lutego 1945 roku Rzepce powierzono dowództwo nad Inspektoratem AK Mielec z poleceniem przeorganizowania go w komórkę organizacji „NIE”. Już w marcu 1945 musiał on przenieść się na Śląsk – do Katowic, później do Zabrza. Tam, pod zmienionymi nazwiskami – Józef Sieniawski i Bogusław Zosik – kontynuował opór w ścisłej współpracy z Łukaszem Cieplińskim "Pługiem".

Od czerwca 1945 roku organizował przerzut na ziemie zachodnie byłych akowców zagrożonych aresztowaniem w rejonie Rzeszowa. Jesienią 1945 ujawnił się (wypełniając apel „Radosława”) i podjął, przerwane przed wojną, studia prawnicze. Działał aktywnie w tworzących się strukturach Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość”. Organizował siatki wywiadu, przygotowywał raporty o życiu politycznym i nastrojach społecznych w kraju.

Ostatni, IV Zarząd Główny WiN-u został odtworzony w styczniu 1947 przez bojowników podziemia z rejonu Rzeszowa. Prezesem zarządu został ppłk Łukasz Ciepliński. W jego skład weszli: mjr Adam Lazarowicz, mjr Mieczysław Kawalec, kpt. Franciszek Błażej, por. Józef Rzepka, por. Karol Chmiel, por. Józef Batory. W tym czasie podziemie już prawie rozbito. Struktury WiN-u były szczątkowe. Jego aktywność ograniczała się głównie do działalności propagandowej. Komunistyczny Urząd Bezpieczeństwa był coraz bliższy całkowitego rozpracowania konspiracyjnej opozycji. Na przełomie 1947/1948 członkowie IV Zarządu Głównego zostali aresztowani.

Proces "grupy Cieplińskiego" toczył się w 1950 roku przed Wojskowym Sądem Rejonowym w Warszawie. Wyrok zasądzający karę śmierci dla ppłk. Łukasza Cieplińskiego i jego sześciu najbliższych współpracowników zapadł 14 października 1950 roku. Najwyższy Sąd Wojskowy nie uwzględnił rewizji (16 grudnia 1950). Moskiewski namiestnik Bierut nie skorzystał z prawa łaski (20 lutego 1951). Ostatni akt tragedii rozegrał się 1 marca 1951 roku w więzieniu na Mokotowie. Pomiędzy godziną 20.00 a 20.45 pluton egzekucyjny okrytego złą sławą sierżanta Aleksandra Dreja, wykonał siedem wyroków śmierci. Jako pierwszy zginął ppłk Łukasz Ciepliński, ostatniego w grupie rozstrzelano por. Józefa Rzepkę (godz. 20.45). 

Ponad czterdzieści lat po tragedii, 17 września 1992 unieważniono wyrok, przywracając Józefowi Rzepce prawa honorowe...

Postanowieniem prezydenta Lecha Kaczyńskiego z 20 czerwca 2007 roku „za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej” został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski. Order został przekazany rodzinie 24 czerwca tego samego roku, w trakcie uroczystości odsłonięcia tablicy pamiątkowej Józefa Rzepki w Bratkowicach, jego rodzinnej wsi.

Post Historia Wczoraj i dziś. 

Cześć Jego Pamięci!

#Polishholokaust #komunizm #KomunistyczneZbrodnie #NeverAgain #WeRememberTheFact #MBP #ŻydowskiAparatBezpieczeństwa #MorercyPolaków #PolskaNiePolin #Jewishmurdered #NewerForget #UB #SB #MO #Wyklęci #WyklętaPamięć #Niezłomni #Temida #WolneSądy #MordercyWTogach #CzerwoneParchy #SowieckaSwołocz