14 sierpnia 1897 w Piotrkowie urodził się ppłk Marian Frydrych – żołnierz 1. Kompanii Kadrowej, żołnierz wojny z bolszewikami, dowódca 60 Pułku Piechoty Wielkopolskiej podczas wojny obronnej 1939, komendant główny Związku Strzeleckiego w latach 1934-1938.

14 sierpnia 1897 w Piotrkowie urodził się ppłk Marian Frydrych  – żołnierz 1. Kompanii Kadrowej, żołnierz wojny z bolszewikami, dowódca 60 Pułku Piechoty Wielkopolskiej podczas wojny obronnej 1939, komendant główny Związku Strzeleckiego w latach 1934-1938.

Marian Ludwik Frydrych był uczniem szkoły handlowej w Sosnowcu. Od 1912 roku w Zagłębiu Dąbrowskim współorganizował tajny skauting, ponadto został też członkiem Polskich Drużyn Strzeleckich przybierając pseudonim „Ludwik Wielgat”.

Latem 1914 roku w kursie instruktorskim PDS w Nowym Sączu. W momencie ogłoszenia mobilizacji wraz z innymi uczestnikami tego kursu przybył na Olenadry, gdzie 3 sierpnia 1914 roku wraz z grupą „drużyniaków” wszedł w skład 1 Kompanii Kadrowej. Następnie Marian Frydrych walczył Legionach Polskich. W maju 1915 roku został ranny pod Kozinkiem. W październiku tego samego roku został ponownie ranny pod Sobieszczanami.

Po wycofaniu Legionów z frontu został skierowany do szkoły oficerskiej w Zambrowie, a po jej ukończeniu oddelegowany do legionowego obozu ćwiczeń w Zegrzu na stanowisko instruktora. Po kryzysie przysięgowym został internowany w obozie w Szczypiornie, a następnie w obozie w Łomży. W styczniu 1918 roku zbiegł z obozu, a następnie włączył się w działalność Polskiej Organizacji Wojskowej.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości współorganizował I oraz II batalion Okręgowego Pułku Piechoty w Łomży, przemianowanego następnie na 33 Pułk Piechoty. Od sierpnia 1919 roku jako dowódca 11 kompanii 33 pp został skierowany na front litewsko-białoruski. Podczas wojny polsko-bolszewickiej kilkakrotnie wyróżnił się w boju. W czerwcu 1920 został pełniącym obowiązki dowódcy I batalionu 33 pp. 1 sierpnia 1920 roku pod Zochami podczas walk odwrotowych został ranny. 

Po leczeniu szpitalnym uczestniczył w polskiej ofensywie w Małopolsce Wschodniej. Po wojnie dalej służył w 33 pp.

W maju 1928 roku został kwatermistrzem 30 Pułku Piechoty w Warszawie. 23 sierpnia 1929 roku został przeniesiony na dowódcę batalionu w Szkole Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy. 21 stycznia 1930 roku został mianowany zastępcą dowódcy 18 Pułku Piechoty w Skierniewicach.

23 marca 1932 został wyznaczony na stanowisko kierownika Okręgowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie. 26 stycznia 1934 roku został mianowany kierownikiem wydziału w Państwowym Urzędzie Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego w Warszawie.

25 kwietnia tego samego roku został wyznaczony na stanowisko komendanta głównego Związku Strzeleckiego. Funkcję tę pełnił do 7 lipca 1938 roku.

1 września 1938 roku został mianowany dowódcą 60 Pułku Piechoty w Ostrowie Wielkopolskim. Na czele tego pułku walczył w wojnie obronnej. Po bitwie nad Bzurą wraz z resztkami pułku przedzierał się do Warszawy. Poległ 18 września 1939 roku w Dąbrowie Starej, w Puszczy Kampinoskiej. 

Po wojnie został ekshumowany i jego szczątki zostały złożone na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.

Cześć Jego Pamięci!

Post Historia Wczoraj i dziś.