12 października 1939 roku miały miejsce sprzeczne z prawem międzynarodowym wybory (właściwsze byłoby napisać pseudowybory) do Zgromadzeń Ludowych Zachodniej Ukrainy i Zachodniej Białorusi - próba legitymizacji przez ZSRS aneksji terenów II Rzeczypospolitej okupowanych w konsekwencji agresji Niemiec i ZSRS na Polskę we wrześniu 1939 roku.

12 października 1939 roku miały miejsce sprzeczne z prawem międzynarodowym wybory (właściwsze byłoby napisać pseudowybory) do Zgromadzeń Ludowych Zachodniej Ukrainy i Zachodniej Białorusi - próba legitymizacji przez ZSRS aneksji terenów II Rzeczypospolitej okupowanych w konsekwencji agresji Niemiec i ZSRS na Polskę we wrześniu 1939 roku.

Najjaśniejsza Rzeczpospolita i Związek Sowiecki po 17 września 1939 roku znalazły się de facto w stanie wojny, a władze sowieckie wykorzystały okupację wojenną w celu trwałej zmiany porządku prawno-administracyjnego na zajętych przez siebie terenach państwa polskiego. Stanowiło to jawne złamanie przepisów prawa międzynarodowego, zawartych w konwencji haskiej z 1907 roku, która w rozdziale 46. jasno określiła prawa władz okupacyjnych: 

"Z chwilą faktycznego przejścia władzy z rąk rządu legalnego do rąk okupanta, tenże poweźmie wszystkie będące w jego mocy środki, celem przywrócenia i zapewnienia, o ile to jest możliwe, porządku i życia społecznego, przestrzegając, z wyjątkiem bezwzględnych przeszkód, prawa obowiązujące w tym kraju".

Jeszcze w czasie wojny obronnej wkraczające do Polski oddziały Armii Czerwonej powoływały na zajętych przez siebie ziemiach polskich tymczasowe zarządy obwodowe, pokrywające się z granicami przedwojennych polskich województw. W ich skład wchodzili przedstawiciele armii, funkcjonariusze NKWD, przedstawiciele robotników i reprezentanci lewicowej inteligencji (wszelkiej maści szumowiny z nizin społecznych, najczęściej pochodzenia żydowskiego). Tymczasowe zarządy niższego szczebla miały za zadanie sformować gwardię robotniczą, w gminach utworzyć komitety włościańskie w celu odebrania ziemi obszarniczej i przekazania jej chłopom małorolnym.

Wkrótce utworzono sieć administracji sowieckiej, opartej o rady rejonowe i komitety partyjne wszystkich szczebli. Aparat NKWD przejął też uprawnienia zarządu wojskowego.

Po zawarciu 28 września 1939 roku traktatu sowiecko-niemieckiego o granicach i przyjaźni, który wyznaczał jako granicę obu okupacji linię Bugu, Biuro Polityczne KC WKP(b) podjęło 1 października 1939 roku decyzję o zwołaniu zgromadzeń ludowych – ukraińskiego we Lwowie i białoruskiego w Białymstoku, które miały uchwalić prośbę o wcielenie tych terytoriów do ZSRS. W wersji pierwotnej istniał też plan utworzenia Polskiego Zgromadzenia Ludowego, zarzucony jednak, gdyż Lubelszczyzna i wschodnie Mazowsze, które w myśl postanowień pierwszego paktu Ribbentrop–Mołotow miały przypaść ZSRS, po 28 września należały do okupacji niemieckiej (z wyjątkiem historycznie mazowieckiej, dawnej ziemi łomżyńskiej z Łomżą i Zambrowem, które znalazły się w granicach sowieckiej Zachodniej Białorusi). 

7 października 1939 roku rozpoczęła się kampania wyborcza, która w realiach państwa totalitarnego była tylko drwiną z demokracji. Przebiegała pod hasłem konfiskaty ziemi obszarniczej, fabryk, banków oraz przyłączenia tych obszarów do ZSRS.

Sama kampania przebiegała w atmosferze nasilającego się terroru wobec Poalków, masowych aresztowań, obsadzania lokali wyborczych umundurowanymi funkcjonariuszami NKWD. Głosować można było jedynie na wyznaczonych z góry kandydatów, członków partii komunistycznej.

Sfałszowane wyniki wyborów pokazują skuteczność aparatu stalinowskiego – według oficjalnych danych na Zachodniej Ukrainie wzięło w nich udział 92,83% uprawnionych, zaś na Zachodniej Białorusi aż 96,7%. Na kandydatów promowanych przez władze paść miało ponad 90% głosów!

W niektórych okręgach (w 11 na Ukrainie i 2 na Białorusi) kandydaci byli jednak na tyle niepopularni, że trzeba było dokonać powtórki głosowania – żaden z nich nie uzyskał ponad połowy poparcia. 

Wyłonieni w ten sposób deputowani weszli do Zgromadzenia Ludowego Zachodniej Ukrainy, które obradowało we Lwowie od 26 do 28 października 1939 r., oraz do Zgromadzenia Ludowego Zachodniej Białorusi, zwołanego w Białymstoku w dniach 28–30 października. 

Oba te organy uchwaliły ustanowienie władzy sowieckiej na okupowanych obszarach, sprawowanej przez rady delegatów. Następnie zwrócono się z prośbą do Rady Najwyższej ZSRS o włączenie tych ziem do siostrzanych republik Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej i Białoruskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej. Proklamowano konfiskatę bez wykupu ziem, budynków i inwentarza należących do obszarników, kościołów oraz urzędników państwowych i przekazanie ich w użytkowanie chłopom małorolnym i bezrolnym (masowa kradzież w imię bolszewicko-marksistowskiego prawa). Znacjonalizowano banki i większe zakłady przemysłowe. Ustanowiono dzień 17 września ogólnonarodowym świętem.

Rząd RP na Uchodźstwie po uzyskaniu o powyższych zdarzeniach sprzeciwiał sie im kategorycznie. Oto nota ministra spraw zagranicznych RP Augusta Zaleskiego z 21 października 1939 roku:

"Rząd polski jest w posiadaniu dowodów, że na polskim terytorium czasowo okupowanym przez ZSRS został zarządzony plebiscyt który zgodnie z tak zwaną wolą ludności zatwierdził włączenie tych terytoriów do ZSRS. Rząd Polski oświadcza, że zarządzenie takiego plebiscytu na obszarach pod okupacją jest niezgodne z przepisami prawa narodów".

Prezydium Rady Najwyższej ZSRS włączyło Zachodnią Ukrainę do USRR 1 listopada 1939, a Zachodnią Białoruś do BSRR 2 listopada 1939 r. Dekretem Prezydium rady Najwyższej BSRR w Mińsku z dnia 14 listopada 1939 włączono w skład BSRR województwo białostockie i województwo nowogródzkie. 15 listopada Prezydium USRR w Kijowie podjęło uchwałę o włączeniu Wołynia i Małopolski Wschodniej do USRR.

29 listopada 1939 roku Prezydium Rady Najwyższej ZSRS przyjęło dekret, w myśl którego obywatele polscy zamieszkujący zachodnie obwody Ukrainy i Białorusi automatycznie stawali się obywatelami sowieckimi. Wprowadzono także przymus posiadania paszportów wewnętrznych ZSRS przez obywateli II RP, którzy w wyniku wojny znaleźli się na tych terenach. Akcja rejestracyjna z tym związana była podstawą do późniejszych policyjnych represji NKWD (w tym masowych wywózek z roku 1940).

Powyższe akty prawne, sprzeczne z ratyfikowaną przez Rosję Konwencją haską IV (1907), były nieważne w świetle prawa międzynarodowego ( i takimi pozostają do dziś) i nie były uznawane zarówno przez Rząd RP na uchodźstwie, jak i państwa sojusznicze wobec Polski, a także państwa trzecie (neutralne) przez cały czas trwania II wojny światowej. 

Niemniej od czerwca 1941 roku ZSRS konsekwentnie powoływał się wobec Wielkiej Brytanii i USA na fakt przeprowadzenia „wyborów” jako plebiscytu ludności zamieszkałej tereny Polski okupowane od agresji sowieckiej na Polskę na rzecz przynależności tych terenów do ZSRS. Takie też stanowisko zdradzając Polskę, alianci zachodni przyjęli po zakończeniu działań wojennych w Europie. Sowieckie łapy zagarnęły niemal 200 tys. polskiego terytorium...

Post Historia Wczoraj i dziś 

#Polishholokaust #WW2 #WorldWarTwo #sowieckieZbrodnie #NKWD #SovietInvasion #ArmiaCzerwona #komunizm #NewerForget #RedArmy #JewishNKWD #Stalin #RibbentropMołotow #17września1939  #swołocz #Rosja #светскиесволочи #ПамятаємоПравду #Нацисты #Россия #краснаяармия #Нквд #Zdrajcy #Jałta #Poczdam