2 października 1944 roku po 63 dniach samotnej walki Warszawa zakończyła bitwę, która zadecydowała o przyszłości kraju. Przegrana militarna i polityczna zostały przypieczętowane podpisaniem układu o zaprzestaniu działań wojennych.

 

2 października 1944 roku po 63 dniach samotnej walki Warszawa zakończyła bitwę, która zadecydowała o przyszłości kraju. Przegrana militarna i polityczna zostały przypieczętowane podpisaniem układu o zaprzestaniu działań wojennych.

Wobec braku odpowiedzi na ostatnie apele o pomoc skierowane do Londynu i Moskwy 1 października dowódca AK gen. Tadeusz Komorowski „Bór” wysłał depesze, w których poinformował, że „dalsza walka w Warszawie nie ma już żadnych szans”. Jednocześnie przekazał stronie niemieckiej informacje o składzie komisji mającej przeprowadzić rozmowy umożliwiające zakończenie działań zbrojnych w wykrwawionym mieście. W jej skład weszli:

płk Kazimierz Iranek-Osmecki „Jarecki”, ppłk Zygmunt Dobrowolski „Zyndram”, ppłk Franciszek Herman „Bogusławski” oraz jako tłumacz kpt. Alfred Korczyński „Sas”.

Następnie w nocy przygotowano polski projekt umowy, który w ciągu dnia miał zostać przedstawiony Niemcom. Rano komisja Komendy Głównej AK wyruszyła na rozmowy do podwarszawskiego Ożarowa, gdzie oczekiwał dowódca sił pacyfikujących Warszawę gen. Erich von dem Bach-Zalewski. Pomimo dramatycznej sytuacji powstańców strona polska przez wiele godzin twardo negocjowała, walcząc o kolejne zapisy przygotowywanego dokumentu. Dzięki takiej postawie zdołano m.in. zagwarantować prawa kombatanckie nie tylko żołnierzom AK, lecz również NSZ, AL i PAL. Za jeńców wojennych zostały uznane także służące w wymienionych organizacjach kobiety. Negocjacje były prowadzone w bardzo trudnej sytuacji. Niemcy, którzy byli odpowiedzialni za brutalne mordy dokonywane na ludności cywilnej i powstańczych żołnierzach, osiągnięcie porozumienia uzależniali od natychmiastowego rozbrojenia powstańców i demontażu barykad. Należy jednocześnie podkreślić, że nikt wówczas jeszcze nie mógł być pewny, że warszawiacy po złożeniu broni nie padną ofiarą odwetu ze strony rozwścieczonego dotychczasowym oporem wroga. Po szczegółowym opracowaniu wszystkich punktów ostatecznie o 2.00 w nocy podpisano układ. Na ulicach niezłomnego i umęczonego miasta ucichła wojenna nawałnica…

Jego obrońcy i nie mniej bohaterska ludność cywilna rozpoczęli przygotowania do zarządzonej przez Niemców ewakuacji. Działające na terenie powstańczej Warszawy polskie władze wydały ostatnie rozkazy i rozporządzenia. Niestety, jak miała pokazać przyszłość, treść z trudem wynegocjowanego układu różniła się od rzeczywistości. Jeden z jego punktów mówił o tym, że „dowództwo niemieckie dołoży starań, by zabezpieczyć pozostałe w mieście mienie publiczne i prywatne”mimo to 9 października Reichsführer SS Heinrich Himler wydał rozkaz przeprowadzenia całkowitej ewakuacji dóbr z miasta i jego zupełnego zniszczenia. W praktyce oznaczało to szczegółowe ograbienie Warszawy ze wszelkich materiałów przedstawiających jakąkolwiek wartość i zniszczenie wszystkiego tego, czego nie można było wywieźć do III Rzeszy. Jednym słowem państwo niemieckie okradło Warszawę i unicestwiło ją...

Post Historia Wczoraj i dziś 

#Polishholokaust #GermanDeathCamps #StratyWojenne #NiemieckieZbrodnie #DeutscheVerbrechen #GermanCrimes #WW2 #WorldWarTwo #ReparationsForPoland #MadeInGermany #ToMyjesteśmyPamięcią #EuropeanUnion #PowstanieWarszawskie #PW #IIWŚ #Werhmacht #SS #Warszawa