29 maja 1992 r. prezydent Wałęsa wezwał do Belwederu ministra Macierewicza.
Fragment znamiennego dialogu został pokazany w telewizji. „To jest zbyt skomplikowana sprawa — mówił Wałęsa — by rząd, by nawet prezydent, którego naród wybrał, mógł decydować bez konstrukcji prawnej, jak to ma być wykonane. Bez możliwości odwołania, udowodnienia. [...] Proszę pana, bardzo szeroka uchwała, bardzo nieprecyzyjne wykonanie, co może być bardzo wielkim nieszczęściem dla Polski. Ja ostrzegam pana i proszę o wielkie zastanowienie. Pan to dobrze wie, co było robione w latach siedemdziesiątych. Jakie podrzutki, jakie rzeczy do dzisiaj jeszcze krążą”.
„Pracowaliśmy cztery miesiące — przekonywał Macierewicz — by wszystkie możliwe posądzenia, uchybienia, fałszerstwa zostały wyeliminowane. I gwarantuję panu, panie prezydencie, że wszystko, co zostanie ujawnione, będzie absolutnie
zgodne z prawdą”.
Prezydent podważał więc wiarygodność archiwaliów SB i wspomniał o fałszywych dokumentach z lat siedemdziesiątych.
Minister Macierewicz uznał rozmowę za element presji i „działania wyprzedzające” Wałęsy, usiłującego wszelkimi metodami zablokować ujawnienie jego przeszłości. Obecność
telewizji oraz sposób przeprowadzenia rozmowy zinterpretował
jako sygnał prezydenta, że zaatakuje on wykonawców uchwały,
a także jakich użyje wówczas argumentów. Macierewicz twierdził
później, że był przez Mieczysława Wachowskiego odwodzony od
umieszczenia Lecha Wałęsy na liście agentów argumentem, że „byłaby to tragedia dla Polski”.
Sławomir Cenckiewicz
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
#PolishHolokaust