9 stycznia 1909 roku w Ulanowie na Podkarpaciu przyszedł na świat przyszły działacz Stronnictwa Narodowego, uczestnik wojny obronnej 1939 roku, komendant okręgów lubelskiego, a następnie lwowskiego Narodowej Organizacji Wojskowej, oficer Armii Krajowej, ppor. Adam Mirecki "Adaś".

 

9 stycznia 1909 roku w Ulanowie na Podkarpaciu przyszedł na świat przyszły działacz Stronnictwa Narodowego, uczestnik wojny obronnej 1939 roku, komendant okręgów lubelskiego, a następnie lwowskiego Narodowej Organizacji Wojskowej, oficer Armii Krajowej, ppor. Adam Mirecki "Adaś".

Uczył się w Państwowym Gimnazjum w Nisku, a następnie w Prywatnym Gimnazjum w Borszczowie, w którym w roku 1931 zdał maturę. W okresie od września 1932 do lipca 1933 roku odbywał obowiązkową służbę wojskową w Dywizyjnym Kursie Podchorążych Piechoty Rezerwy przy 17. pułku piechoty w Rzeszowie. Zakończył ją w stopniu kaprala podchorążego rezerwy. Następnie rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, ale ich nie ukończył. 

Związał się wówczas z ruchem narodowym. Był członkiem Młodzieży Wszechpolskiej i Stronnictwa Narodowego. Po przerwaniu studiów, podjął pracę jako urzędnik samorządowy w Nisku. 1 stycznia 1936 roku dostał awans do stopnia podporucznika rezerwy. W listopadzie-grudniu roku 1938 uczestniczył w akcji odzyskania zagarniętego bezprawnie przez Czechów w 1919 roku Zaolzia w ramach 24. pułku ułanów.

Podczas wojny obronnej w 1939 roku dowodził plutonem, a następnie kompanią w 3. pułku piechoty Legionów w składzie 2. Dywizji Piechoty Legionów. Dostał się do niewoli niemieckiej, z której zbiegł i powrócił do Niska. 

W listopadzie 1939 roku wskutek donosu miejscowych Ukraińców został aresztowany przez Niemców. Udało mu się jednak uciec 11 stycznia 1940 roku z transportu do obozu koncentracyjnego. Wiosną tegoż roku mianowano go komendantem NOW w powiecie kolbuszowskim (być może wchodził też wówczas w skład komendy Okręgu Rzeszowskiego). W listopadzie roku 1940 został ponownie aresztowany. Osadzono go w więzieniu w twierdzy Przemyśl, skąd zbiegł pod koniec grudnia. Przez krótki czas przebywał w Jarosławiu i Tryńczy.

W połowie roku 1941 został komendantem Okręgu Lubelskiego NOW. W listopadzie 1942 trzeci raz aresztowany podczas łapanki w Lublinie, znowu zbiegł z transportu do obozu koncentracyjnego. Krótko był członkiem KG NOW, a następnie w czerwcu 1943 roku objął stanowisko komendanta Okręgu Lwowskiego NOW. 

Po scaleniu NOW z AK, został oficerem organizacyjnym ds. partyzantki w komendzie Okręgu AK Lwów. 

Pod koniec lipca 1943 został aresztowany już po raz czwarty, ale po raz kolejny udało mu się zbiec z transportu!

Wreszcie w grudniu 1943 został aresztowany już ostatecznie, tym razem w Nisku, gdy wracał z odprawy komendantów okręgów w Warszawie. Był więziony przez Niemców w kilku więzieniach (m.in. w Tarnowie i Krakowie) oraz w obozach koncentracyjnych (m.in. w Bergen-Belsen). 15 kwietnia 1945 roku został uwolniony przez wojska angielskie.

W listopadzie 1945 roku powrócił do zajętej przez Sowietów Polski i natychmiast zaangażował się w działalność konspiracyjną przeciw komunistom. Jednakże już w grudniu – zagrożony aresztowaniem przez UB – opuścił kraj razem z kilkunastoma działaczami narodowymi i poprzez Czechosłowację przybył do zachodnich Niemiec. 

W maju 1946 przyjechał do Polski jako kurier SN. 17 lipca został aresztowany przez UB i wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie z 23 maja 1947 skazany na karę 6 lat więzienia, złagodzoną w wyniku amnestii do 3 lat. 

17 lipca 1949 roku został zwolniony z więzienia we Wronkach i rozpoczął studia prawnicze na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Ponownie aresztowany 5 grudnia 1951 w związku z tzw. „sprawą Bergu”, wyrokiem komunistycznego Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie pod przewodnictwem osławionego ppłk. Mieczysława Widaja, (nr sądu: R. Warszawa Sr. 291/52 został skazany na podst. 7,8 Dekr. z 13 czerwca 1946 28 kwietnia 1952) na karę śmierci. 

Wspólnie z nim skazani zostali na śmierć jego współtowarzysze broni – Władysław Lisiecki i Mieczysław Gągorowski. 9 lipca 1952 Najwyższy Sąd Wojskowy utrzymał wyrok w mocy, a czerwony prezydent Bierut decyzją z 17 października 1952 nie skorzystał z prawa łaski.

Rozstrzelano go w więzieniu mokotowskim 24 października 1952 roku. Jego symboliczny grób znajduje się na cmentarzu w Racławicach koło Niska, a także na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie w Kwaterze „Na Łączce”. Został pochowany w Kwaterze "Ł" Cmentarza Wojskowego na Powązkach, jego szczątki zostały odnalezione w wyniku prac ekshumacyjnych w 2017, a o ich identyfikacji poinformowano publicznie 4 października 2018 roku.

W 1992 i 1994 Sąd Warszawskiego Okręgu Wojskowego unieważnił wcześniejsze wyroki, stwierdzając że przypisane Mireckiemu czyny były związane z działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego.

W roku 2007 prezydent RP Lech Kaczyński odznaczył go pośmiertnie Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.

Cześć Jego Pamięci!

Post Historia Wczoraj i dziś

#Polishholokaust #komunizm #KomunistyczneZbrodnie #NeverAgain #WeRememberTheFact #MBP #ŻydowskiAparatBezpieczeństwa #MorercyPolaków #PolskaNiePolin #Jewishmurdered #NewerForget #UB #SB #MO #Wyklęci #WyklętaPamięć #Niezłomni #Temida #WolneSądy #MordercyWTogach #CzerwoneParchy #SowieckaSwołocz